Beceriksiz Tayfa---

[efekoylu]

Beceriksiz Tayfa...


Sert rüzgârların hoyratça estiği, hatta fırtınaya dönüştüğü anlarda sığınabileceğiniz bir limanınız var mı?
Sizi olduğunuz gibi kabul ederekyargılamadan, suçlamadan, ezmeden, küçümsemeden, hor görmeden kalbine “ buyur”
eden biri var mı? Kalabalıkların içinde yalnız kaldığınızda, hatırlayıpyalnızlığınızı paylaşabileceğiniz biri var mı?
Ağlarken aklınıza geldiğinde, gözyaşlarınızla mutlu olabileceğiniz biri var mı? Benliğinizden bile uzklaşıp
kendinize küstüğünüzde, sizi size anlatacak kendinizle barıştıracak biri var mı?...

Sahi sizin için böyle biri var mı?...

Böyle biri varsa “Ne Mutlu Size”... Keza kokuşmuş ilişkilerin kol gezdiği günümüzde böylesi bir dosta sahip olabilmek
başlı başına bir ayrıcalıktır. Hem de hatırı sayılır bir ayrıcalık.

Ancak tüm ilişkilerin günübirlik menfaatler üzerine kurulduğu, yarınların üç kuruşa satıldığı, maskeli baloları aratmayacak
yaşamların hüküm sürdüğü, kurdun kuzu postuna büründüğü ve sevmelerin ucuzladığı hayatta böylesine bir dosta sahip olmak kolay değil...

Gerçekten kolay değil, bir adım ileri giderek ifade etmek gerekirse hiç kolay değil...

Bahsedilen dosta sahip olmak bir yana; böyle bir dostun düşünü kurmak haz veriyor, tabiri caizse sizi yeniden hayata bağlıyor.

Gönlünüz darağacına çekildiğinde imdadınıza koşup, sizi kelimenin tam anlamıyla ipten alabilecek bir “el” olması ne kadar
mühim bir hadisedir bilir misiniz?

Belki o dost eli sürekli üzerinizde olduğu için bilemezsiniz. O elin ne denli hayati bir öneme haiz olduğunu ancak, o dosttan mahrum olan birileri anlar!
Yani fırtınalarla bir başına savaşmak zorunda kalanlar, yani sığınacak bir limanı bulamayanlar anlar...

O el, hep üzerinizde...

Hayatın iniş çıkışları arasında bazen ezip, bazen ezilmek olağanlaştıkça acılar da sıradanlaşmaya başlıyor, bilmem farkında mısınız? Geçmişte
kalbinizi paramparça eden okların, bugün acısını bile duymuyorsunuz!

Bazen taşınması zor ağır yüklerin biriyle paylaşılması söz konusu oluyor. Hayat yolunda acemisi olduğunuz virajları almakta başarısızlığa
sürüklendiğiniz noktada, az önce bahsettiğimiz o dost eli devreye girer.

Tıpkı diğer “sendelemelerde” olduğugibi... O el gelir ve çekip kurtarıverir sizi uçurumun kenarından.

Sevinçle karışık bir mahcubiyetle o dost eline bakrsınız. O anki sevincin uçurumdan kurtulmayla mı, yoksa dost elinin her zaman üzerinde
olduğunu görmekten mi kaynaklandığını tam olarak çözemezsiniz. Ama olsun hangi şık olursa olsun sevinçlisinizdir. Çünkü; artık
limana yanaşmış, yükünüzü indirmişsinizdir. Biraz duygu, biraz düşünce derken bir içimlik kahvenin bitimiyle, yeni bir yolculuk bekler sizi.
Ve yeni bir macera için limandan ayrılırsınız.


Yeni bir yolculuğa çıkarken, yeniden o dosteline ihtiyaç duyacağınızı hissedersiniz. Hatta içinizden “acaba hep burada,onunla mı kalsam”
diye mırıldanırsınız. Ancak yapılması gereken işler, atılması gereken adımlardan oluşan koca bir hayat sizi beklemektedir.

Gitmek zorundasınızdır. Ve gidersiniz de...

Ama olsun batan bir geminin çığlıklarındankaçan küçük, beceriksiz bir tayfa gibi limanına sığındığınız o dost, nasılsa hep yanınızdadır.
Öyleyse gidin...

Tayfalıktan, kaptanlığa terfi etmek için yol yürüyün, iz sürün, acı çekin, fırtınaları göğüsleyin, azgın sularla savaşın ve tüm bunlardan sonra
“dost” kıymeti bilmeyi öğrenin...