Gidenin ve kalanın suskunluğu

[hayal]

Hep gelmemi istedin, hep gitmeliyim dedim,

Gidişim; sana geliş, senden dönüş olacaktı.

Sonu baştan bilinen gitmelerdi.

Gidiyordu durmadan, gitmek bir başlangıçtı, gidişi umutsuz yüreğine umut serpsin diye. Umudunun yanan son fitilini bitirmek için yol aldı.

İlk ve son kez gitmeli, karanlıklardaki ışık hüzmesinin tükenmemesi için durmamalı, açılan kollarına dolanmalıydı.

Hem giden hem kalan olduğunu bilerek ilk ve son kez çıkacağı yolculuk acıtmadı. İlk yıldızı, ışığı, umudu olmuştu. Gittiğinde tüm umutların yok olacağını biliyor ama gitmekten geri duramıyor, gittiğinde kayan yıldız, sönen ışık, tükenen umut olacağını bilse de sonucu değiştireiyordu.

Giderken umut dolu olamasa da sevinçliydi, uzaklara giden yolda gözleri ışıl ışıldı.

Bekleyen; umut yerine huzur verecek, dostluğunun penceresinden gülümseyecek, hüznünü yüreğine hapsedip hem kalan hem giden olmanın sızısını duyumsarken daldığı uzaklardan gelen sevdasını yolcu edeceğini bile bile yaşama daha bir sıkı sarılacaktı.

Gitmenin en cı veren yanı, sonu bildiğin halde yine de vazgeçmemekti.

Yaşamak?

Gidenin ve kalanın suskunluğu nedendi?

Hem giden hem kalan olmaktı... Belki de!

_alınTı_