Kendimi arıyorum, gören var mı?...

[hayal]

Mevlana Mesnevi’sinde bir hikâye anlatır:

Bir adam, dostunun kapısına gelip, kapısını çalar. İçeriden gelen ses:
-Kapıyı çalan da kim, diye sorar.
Adam: “-BEN’im” diye cevap verince, dostu:
-“Git, şimdi zamanı değil, sonra gel” der.
Adam, kapıdan ayrılır ve bir yıl dostunun hasretiyle yanıp tutuşur. Bir yılın sonunda dostunun kapısına tekrar gelir. Reddedilme korkusuyla kapıyı çalar.
İçeriden gelen ses:
-“Kim o” diye sorar. Adam:
-“SEN’im” diye cevap verir.
Dost, adamı içeri davet eder:
-“Madem ki BEN’sin, içeri gir. Ev dar iki kişi sığmıyor” der.


Kaçımızın SEN’im diyebileceği, ruhunu birleştirebileceği biri var?

Kaçımız ben’ini sen yapmayı başarabildi

Çok sevdiğimizi söylediğimiz halde SEN’im diyemiyoruz sevdiğimize.

“Gerçek aşk” bu olsa gerek.

Sen-Ben değil, sevdiğimizle bir olmak.



Ne mutlu SEN’ini bulabilene…