Hayallerim... /Bekir COŞKUN

[hayal]

Hayallerim...


BEN hayal kurmayı severim. Hayaller binaların aydınger káğıdına çizilen ilk planları gibidir, yaşamı onların üzerine kurarsınız. Gerçekleştirdiğiniz birçok şeyin, bir gece başınız yastıktayken bir hayalle başladığını fark ettiniz mi? Hayaller her zaman yapmanın ilk adımıdır. Hayaller size, topluma, uluslara, insanlığa yön verirler. Anonim hayaller dahi vardır: Sinemalar... Ay'a gitmeyi insanlar önce sinemalarda izlediler.

Ben hayalsiz yapamam. Kimisi upuzun, kimisi keyifli, kimisi hüzünlü, kimisi heyecanlı hayallerim hiç eksik olmaz. Kimisi iki kısımdan oluşur. Yastığa sarılıp, kurup kurup ‘‘Kalanı yarın akşama, şimdi musluğun contasını değiştirme hayaline geç...’’ dediğim hayaller. Yapmayı hayal ettiğim ‘‘misafir gidince kendi kendine kapanan masaya’’ uygun tahta var mı yok mu diye gece kalkıp depoya baktığım hayaller. Gündüzden ‘‘Bunun hayalini kurmalısın’’ dediğim kararlaştırılmış hayallerim.

Ya da; arabamın çiziğine yanlış boya vurup, renk tutmayınca sinirlenip, hayalimi başa almaktansa, bu sefer boya kazıma hayallerim. Hiç bitmez...

Artık saçları ağarmış bir adam var hayallerimde. Birçok şey eskisi gibi değil, makasını şıkırdatırken ‘‘saç çıkartan ilacın bulunduğunu’’ müjde veren berberler giriyor hayallerime. Ve yüzler, yüzler... Bitmeyen sevdalarım... Kimi zaman bir anda Fehmi Koru'nun çıkıp bana Kıbrıs meselesini anlatmaya başladığı su koyveren hayallerim.

Bir sığınma yeridir hayaller. İsterseniz kapatın gözlerinizi: Çağdaş-modern bir ülkenin insanısınız. Huzurlu, acısız, endişesiz, mutlu bir yaşamınız var. Acaba başıma ne gelecek korkusu duymuyorsunuz. Kendiniz, çevreniz, aileniz güven içindesiniz. Yarın endişesi yok. Yaşamınız acısız. Olmadı mı?

O zaman açın gözlerinizi...

[hayal]

YİNE boynumu büktüm. Sevgili Andree, ‘‘İstersen git’’ dedi. ‘‘Öbürünü’’ kıskandığını belli etmez, ben bilirim. Böyle zamanlarda insan ne kadar çaresizdir. Ne kadar küçük ve işe yaramaz beynimiz olduğunu ben böyle zamanlarda anlarım. ‘‘İstersen git’’ ile ‘‘gitmek’’ arasında kalıp, iki sözcük arasında çaresiz ve zavallı.Aklıma ‘‘Annan planı’’ gelir: ‘‘Sen Annen ile oturursun...’’

Yine büküldü boynum. İçimde dayanılmaz bir özlem, gözpınarlarımda damlalaşan bir hasret, yüreğim kapının eşiğinde kararsız. Gitsem... Başımı koysam dizlerine, saçlarını okşasam, o kokusunu çeksem içime, fısıldasam: ‘‘Seni özledim...’’ Ya da yalan söylesem:‘‘Kaç defa geldim... Seni aradım aradım, bulamayınca sonra baktım yoksun...’’

Kimi zaman ‘‘İstersen git’’ sitemi karşısında, herkesi kandırmak için ‘‘İşte gidiyorum’’ diyerek fırlarım yerimden. Zıplaya zıplaya kendi eksenimde döner, sonra içler çekerek otururum yerime. Bükülür boynum. Dalarım düşüncelere: O uzaklarda şimdi ne yapıyordur?..

Üzerinde yeşilbaş ördekleri uçmaya başlamıştır gölün. Yaban kazları şarkılarını söylüyorlardır. O sarı sazlardan saçları... Sulaklardan gelen parfüm kokusu... Başımı koymak istediğim o kayalık... Dalgalarda kalp atışını dinleyişim... Rüzgárla saçımı okşayışı... Gidebilsem fısıldardım kulağına sevdamın: ‘‘Seni özledim...’’

Ama otururum yerime. Boynum bükülür...