Elimi Tut........

[hayal]

Elimi Tut

Çocukken düstügünüzü ve caninizin yandigini animsiyor musunuz?

Annenizin acinizi hafifletmek için yaptiklarini animsiyor musunuz?

Annem Grace Rose beni hemen kucaklar, yatagina götürüp oturtur ve "aciyan" yerimi öperdi. Sonra da yatakta yanima oturur, elimi ellerinin arasina alir ve "canin yaninca elimi sik, o zaman sana seni ne kadar çok sevdigimi söyleyecegim" derdi. Elini sikardim ve her elini SIKTIGIMDA hiç durmadan "Mary, seni seviyorum" derdi. Bazen de canim yanmis gibi numara yapar ve bu ayine dönüsen olayi bir daha yasamak isterdim.

Büyüdükçe, bu ayin de sekil degistirdi ve annem her zaman yasadigim acilari hafifletip, beni neselendirmenin yolunu buldu...

Lisedeyken zor günlerimde eve döner dönmez bana en sevdiði bademli çikolatasýndan verirdi. Yirmilerime geldiðimde ise Wisconsin'in güzel bahar aylarinin tadini çikartmak için beni Estabrook Park'ta pikniklere davet ederdi. Babamla beni her ziyarete gelip, evlerine dönüslerinden sonra, bana muhakkak tesekkürlerini bildiren güzel kartlar atardi. Bana hep onun için çok özel bir insan oldugumu animsatirdi.

Fakat yine de hiç bir zaman unutamadigim, çocukken ellerimi tutup bana, "Canin yandigi zaman, ellerimi SIK, ben de sana seni ne kadar sevdigimi söyleyeyim" demesidir.

Otuzlarýmýn sonlarina yaklasirken, annemle babamin beni ziyaretlerinden bir gün sonra, babam beni isten aradi. Sesi her zaman sertti ve her söyledigini kesin ve net bir biçimde dile getirirdi, ama bu kez sesi titriyordu.

Mary, annenin bir sorunu var ve ne yapacagimi bilmiyorum. Lütfen acele gel.

Annemle babamin evleri evimden arabayla yaklasik 10 dakika uzakliktaydi, ama yol bir türlü bitmek bilmedi. Eve vardigimda, annem yataginda yatiyor, babamsa mutfakta bir asagi, bir yukarý dolaniyordu. Annemin gözleri kapaliydi, elleri ise karninin üzerindeydi.

Mümkün oldugunca sakin olmaya çalisarak anneme seslendim. "Annecigim ben geldim.

"-Mary?

-Evet, annecigim.

-Mary, sen misin?

-Evet, anne.

Bir sonraki soruya hazirlikli deðildim ve annem bu soruyu sordugunda dondum kaldim, ne yanit verecegimi bilmiyordum.

-Mary, ben ölüyor muyum?

Göz yaslarimi kontrol etmeye çalistim ve çaresizlik içinde anneme baktim. Anneme ne yanit verecegimi düsünürken, aklimdan söyle bir soru geçti. Bu durumda annem ne derdi? Bana milyonlarca yil gibi gelen bir anlik duraklamadan sonra, agzimdan su sözler döküldü.

-"Annecigim, ölecek misin bilmiyorum, ama bunu istiyorsan, önemli degil. Seni çok sevdigimi unutma."

O sirada bir çiglik atti.

"Mary, çok caiým yaniyor."

Yine ne söyleyecegimi bilemedim. Yatagin kenarina ilistim, elini tuttum ve bu kez agzimdan þu sözler döküldü;

"Annecigim, canin yandigi zaman elimi SIK, o zaman sana seni ne kadar çok sevdigimi söyleyeyim.

" Elimi sikti.

-Annecigim seni çok seviyorum..

Annem yumurtalik kanserinden ölünceye kadar iki yil boyunca elimi çok SIKTI ve ona her seferinde onu ne kadar çok sevdigimi söyledim. O hiç istenmeyen gerçegin, ne zaman kapimiza gelip dayanacagini bilemeyiz, ama her kiminle birlikte olursam olayim, annemin o güzelim ayinini yinelemeye hazirim.

"Canin yaninca, elimi SIK. O zaman sana seni ne kadar çok sevdigimi söyleyecegim."

Mary Marcdante