Kullanışlı Yalnızlıklar / Şafak

[hayal]

iyi ihtimalleri masallara
büyük aşkları romanlara bırakıp
özlemeyi seçtik biz seninle
kabullendik
kalplerimizin hüzün tiryakiliğini…
en küçük kalp çarpıntısında koşup saklanacak
yalnızlıklarımız vardı bizim
güvenli
ve kullanışlıydı
öyle tedirgin sokuluyorduk ki aşka
en ufak bir kanat sesinde, telaş
en tatlı bahar esintisinde, koşarak
kalplerimizi kafeslere tıkıp
sarıp sarmaladık
ve bırakmadık
onu başka bir için gökyüzüne
biz seninle ;
ömürlük bir aşkı,
biz ikimiz ;
son nefeste sayıklanan bir adı
biz ;
ikiden bir olmayı
göze alamadık
ne el ele
ne de
ayrı ayrı...

iyi ihtimalleri rüyalara
büyük aşkları hep başkalarına bıraktık biz seninle
ve kabullendik
çünkü zordu bir ömrü adamak tek bir sevdaya
ve birde
birde
küçüktü bizim ellerimiz
ve halsizceydi kanatları kalplerimizin
ya diğer ucundan tutan bırakır
ya altında kalıverirsek bir başımıza korkusuyla
uzanamadık birbirimize
ve kaçtık
bakarak aşkın kocamanlığına
bu yüzden “sonuna kadar” diyemedik
ve bu yüzden salamadık kalplerimizi o uçuruma
çünkü derindi sevmek
ve nefeslerimiz hayli telaşlı
başımız dönüyorken bile delice
razı olamadık
derinliğin
vurgununa …

iyi ihtimalleri şarkılara
büyük aşkları satırlara sığdırdık biz seninle
ve tuttuk
soğuk bir hayata zincirledik kendimizi
yazdıklarımız ayrı
yaşadıklarımız ayrı
yalnızlıklarımız aynı
yerçekimine esir etmeyi seçtik ruhlarımızı
sonrada hayallerimiz kirletilmesin diye
hayaller kurmayı
ve aklımız çelinmesin gayesiyle
kalplerimizin sesini duymayı
bıraktık
ve dileklerimizi gömdük toprağın yıldızsızlığına
ve içimize düşer tedirginliğiyle
ay ışığına
hiç
ama hiç
bakmadık
korkularımız kaldı
bir tek korkularımız kaldı vazgeçemediğimiz
bir de hiçliğin her tonunda mutsuzluklar
ve birde içtenliksiz kelimeleri ezberlerimizin
birde solgun bakışlarıyla her şeyi bilen gözlerimiz
ve yutkunurkenki o cam kırığı ağrı
ve kırılgan seslerimiz
birde
birde
biz
ayrı ayrı
ikimiz …
..............

......

--Şafak--

[hayal]

buzdan zırhımı delip geçecek
bir kardeleni beklemekti bütün ömrümün hikayesi…
ve faydasızdı ne yapsam
tükenmedi üşümüş yüreğimin kendi beyazındaki esareti…
şimdi her mutsuzluk kıpırtısı
yeni bir çığ olup düşüyor kalbime
ve şimdi her çiçek, buz kesiği
kanayıp duruyor
hüznümde …

üç noktası bol cümlelerde unutulup kalıyorken
yaşan/ma/mışlığı sevgilerin
boyuna çizgili özlemler kuşanıyordum ben hayali aşklarda
uzun gösteriyor sanıyordum sevdaları…
sonra ne zaman saçları savrulan bir kadınla, bir deniz kıyısı
sonra ne zaman bir bankın kullanılmamış eskiliğiyle, çakılı yalnızlığı
ve ne zaman sonbaharın sağanak yaprak yağmuruyla, rüzgar
ilişse ve sokulup gözlerimden yol tutsa içime
bir günlük ömrünü ziyan etmiş kelebekler gibi
yakalanıveriyordum hüzünlerin ağına bir anda öylece
ve dudaklarımda sırılsıklam bir ah’la
bir dilek hakkımı daha yakıyordum hiç düşünmeden
tek kişilik yemin törenlerimde ;
"aşka aralanacak ilk kapı ben olayım
ve ilk kanat açan kırlangıç
bir sonraki mevsime …"

ellerimi siper edip
uzaklara bakıyordum sürekli bir yolcuyu beklermiş gibi
oysa yakınımdan hızla geçip gidiyordu zaman
ve hayat
ve umut
yani ne varsa geçip gidebilen…
bense düşlerimi budayıp duruyordum
onlar kuruyup durdukça uçlarından
ve sebebi oluyordum
tek kişilik ayak seslerinin yankı yankı sokaklarda…
sokulmuyordu gerçeğime benim dileklerim
yada hiçbir yıldızın vakti yoktu
kayıp giderken benim dileklerimi duymaya
kim bilir, belki de bendim asıl suçlu
sesimi gökyüzüne yetiremiyordum...

kolay olmuyordu vazgeçmesi insanın hayallerinden
ki uzun süren meydan savaşlarında,
yine kendime yeniliyordum
ta ki en nihayetinde bir gün, ağrıyla sızı
en nihayetinde bir gün, isyanla yazgı
ve en nihayetinde bir gün, güzle zemheri arası
son kuşu da vurulunca içimin,
anladım, artık ruhumun bütün kanatları kırık
ve kalbim ;
her düşünün yaraya dönüşünü izleyenim
ve ben ;
şimdi öyle yoksuluyum ki her şeyin
ne terk edilebilecek bir parçam kaldı içimde
ne de harcanacak bir yerim
ve öyle ıssızım ki
tek bir kibritin yanma umuduna kapılıp
hiç yanmayan bir kibritle söner giderim artık
bir sonraki hayata
bakışlarımda ertelenmiş aşkların küskünlüğü
ve erken vurulmuş düşlerin, mateminde…

buzdan zırhımı delip geçecek
bir kardeleni beklemekti bütün ömrümün hikayesi…
ve faydasızdı ne yapsam
tükenmedi üşümüş yüreğimin kendi beyazındaki esareti...
şimdi her mutsuzluk kıpırtısı
yeni bir çığ olup düşüyor kalbime
ve şimdi her çiçek, buz kesiği
kanayıp duruyor
hüznümde …



--Şafak--

[hayal]

an beni…



kibritim bir sigara daha yakıyor
tütünümün bütün nemi hüznümden …
birazdan ilk nefesimle birlikte yine yalpalayacak koca bir şehir,
içimin
kederinden …

______________ ^^ _______________________

“an beni” dercesine yağıyor yağmur
ellerim kimsesizliğin ceplerinde
kalbim aksıyor
yine de yürüyorum, saatleri rehin alınmış bir günde …
bu şehirde bütün sokaklar adresi meçhuldür artık
ve adımlarım hiçbir yerin sadakatli müdavimi
kaldırımlar en az içim kadar ıslak
işaret levhaları, dilsiz
bakışlarım lal
sesim sahipsiz
ruhumsa anız yangınında yaralı tarla kuşu
korkmuş
tedirgin
ve çaresiz …
ki aslında
yüreğim aşkın coğrafyasında
eskimiş bir kuzey yıldızı
ışığı kör
gecesine dargın
kendine beyhude
zaten bu yüzden en fazla
açık denizde yolunu kaybetmiş göçmen kuşların anısındayım belki de
şavkım mutsuz, takatsiz varlığım
“kuzey” adımdan çoktan silinmiş
yönüm,
kendi
yalnızlığım …

herkes, bir başkası içindir yaşarken …
son incinişse son bakışta gizlidir …
ve düşler de donar, kalp üşürken …

“ an beni” dercesine duruyor boş banklarda sukut
kurumuş yapraklar serilmiş mazi deseni üzerlerine
sokak lambaları erkenci
kalbim halsiz
oturuyorum, saatleri rehin alınmış bir günde
yüreğim “öde yağmuru da, kurtulsun gün”diyor
oysa gözlerim, yaz kurağı susuz kuyu
kirpiklerimse çeyrek mutluluk bile etmiyor
ve yüzüm her sabaha üst üste yıkanan
ama yine de mutsuzluğu bir türlü akıtılamayan
fay kırığı bir ömrün
virane başkenti
azalıyorum …
azalıyorum …
içim,
artık başka şehirlere göç veriyor …

susmak kaçmaktır sözün varken …
ve dünlerinde yitirdiğin bu gündür …
mutluluk, el eleyken …

“ an beni” dercesine kaldırım taşlarının çizgileri
tümüne basıyorum bir bir
yasak sancıları içerimde
ve saatleri rehin alınmış bir günde
duruyorum
bir vedanın en son adımıyım bu gün en çok belki de
saçlarımda yağmur bulutlarının unutkan rüzgarı
düşlerim
denize tek bir karış kıyısı yokken
rıhtımına beyaz yelkenli gemiler yanaşsın isteyen yitik ülke
ve sevda mendil arasında karanfil,
o kuruyor ben soluyorum
dudaklarımsa emanetçi
eski bir mecmua resminden çalınmış, solgun bir tebessümü taşıyorum
ve vermişim sırtımı kendi yürek keskinliğime
yaşamda “birazı ben” olan ne varsa
hayatta
“birazı ben” olan
ne varsa
tümünü
hatırasıyla
siliyorum …

bir yudum su zenginliktir bölüşürken …
ve an gelir “seni seviyorum” dışında her şey susmaktır …
ve kollar dahi sızlar özlemden …

“ an beni” dercesine gözyaşları bulutun
ve ben saatleri rehin alınmış bir günde
tutup çekiyorum iki yanından göğüs kafesimi ellerimle
yağmur suları damla damla içime doluyor
ve kalbim, benim son kağıttan gemim
ah nasıl da sessiz sedasız
ve nasılda usul usul
batıp,
sulara gömülüyor …
başkada hiçbir şey olmuyor
başka da
hiçbir şey
olmuyor ...
kalbim ___
batıyor ______
sadece _________
kalbim ____________
ve bir de
birazcık daha azalıyor bir şeylerin anlamı,
ve birazcık daha üşüyor insanın avuçları
hepsi bu kadar işte
ve “ an beni”dercesine yalvaran bir günde
tutup çekiyorum aşkın gözlerinden tek bir yeminli satır
sevdanın bütün bakışları üzerime devriliyor
ve düşüyor ellerimden bir şarkıdan saçların için kopardığım çiçek
ve nefesim
bir ismin yarısını sayıklarken
bitiyor . . .

hayat, tesadüfen . . .
yalan, yalandır !
ve aşk, kendiliğinden . . .
____ ^^



--Şafak--

[hayal]

_________________ aş k,

her yanı olmak taş kınıydı kalpte …

_____________ ayrılık

sadece bir yanı olduğunu gördüğünde
__________ dönmekti bir baş ına

kendi nefes evine …

_________ ^^ ______________________



birazdan
hiç öpülmemiş bir çocuk çıkacak, göğüs kafesimin kapısından dışarı
birazdan ağaçlar
belki de ilk defa ağlayacaklar sarsıla sarsıla
ve dallarında birer yara gibi sızlayacak,
terk edilmiş boş kuş yuvaları
birazdan
çekip sürükleyecek beni bilinmezliğin sisleri arasına yeniden yollar
birazdan “gitmek”
yine, yüzüme iki yanık karanfil kokusuyla sarılıp, öpecek
“kalmak” birazdan
sokağın kalbinde yapayalnız bir kumru
o hep öyle bir başına, üzgünce kanat çırpıp, duracak
ve ben, ılık ılık sızacağım, mutsuzluğumun kirpik kıyısından
damla damla, çisem çisem, serpilecek özlem
ve silinecek adım bir pencere camının buğusundan
kelimeler ağrılı
cümlelerde derin kan kaybı
ve ışıksız bir yıldız gibi, sevda akacak boşluğa
gözlerimde incecik bir bıçak izi ancak,
belki de geriye bir tek o kalacak
anlam, düşecek sonra
mana körleşecek
ve söz herşeyden yoksun,
tükenecek
ki tükensin
tükensin …
ve hani sana “beni unutma” demiştim ya
boşver …
boşver artık …
unut,
gitsin …

*

birazdan
bir incinmiş tebessüm bırakacağım ilkin kendini affedenlerin baş ucuna
birazdan bir kumaş gibi yırtıp katlayacağım gülüşümden kalanı,
mendil olsun en çok kendine ağlayanlara
ve sırtımı verdiğim soğuk duvara az daha sokulacağım birazdan,
/hiç korkmadım, üzülmedim ki, sen hep varsın/
ve kör bir makas kesecek saçlarımı bir fotoğrafta
anılar dökülecek kucağıma ağır ağır
ve mevsimler kapatacak üzerlerini, üst üste kar taneleri gibi
buz tutacak bakışlarım,
erimeyecek
ve o şarkı hep aynı yerinde
tekrar tekrar yine “beni unutma” diyecek
içim burkulacak
acıyacak canım
ki acısın …
acısın varsın …
ve hani sana “beni unutma” demiştim ya
boşver …
boşver …
artık
unut,
gitsin …

*

birazdan
koluma girecek ilk hayal kırıklığımın hatırası
birazdan ıhlamur çiçekleri
son bir kez daha süsleyecek üvey kalpler sokağını
ve yüreğimin suya anlattıkları tükenecek birazdan
gülüşler kiralıktı, geri verilecek
umutlarsa emanet
­­onlar devredilecek
ve kollarımda son bulacak bir gecenin daha sabah sancısı
ay ışığı unutkan, uğramamış olacak yine pencereme
uyku, gözlerime gücenecek
kalp, sönecek kendi alevinde eriyen mum
sevda, can verecek sessiz sedasız
aşk, meğerse sonluymuş
bitecek
ki bitsin
bitsin …
yaşanmayan her şey ölüme terk edilsin
ve hani sana “beni unutma” demiştim ya
boşver …
boşver artık
unut,
gitsin …

birazdan
hiç öpülmemiş bir çocuk çıkacak, göğüs kafesimin kapısından dışarı
birazdan ağaçlar belki de ilk defa ağlayacaklar sarsıla sarsıla
ve dallarında birer yara gibi sızlayacak, terk edilmiş, boş, kuş yuvaları …

____ ^^

--Şafak--

[hayal]

Sen__


arasına


sazlıklara sığınan yaralı bir kuşun


yürek çarpıntısını


gizledigim


şehir_________


geçmedi yalnızlık korkum


ışıklarını


gündüzleri de


açık bırakır mısın?


___^^




Şafak