Nuri Can - Ey Hayat Kucakla Beni

[hayal]

Kalbimin kırıklarını toplayıp avuçlarıma
çekip gitsem bu şehirden
anılar incinir mi?
üşür mü? dalında bir yaz çiçeği

ve bilir mi?
bir sevgiye karşılık yüreğini kanatanı
bin ilmik atanı usuna
çekilen her tetiğe karşılık

kirpiklerinde
baharını saklayan yaşlı bir çocuğum ben
düşlerin yağmurunda ıslanmış gül izi
ağlamak istediğim her sahilde bir martı ölür
bir şiir vurur kıyılara gücenik
değip geçer ellerime ihanetin rüzgarları

içimin ırmakları kurudu bütün yapraklar soluk
hüzün kokuyor çiçeğim
hangi yağmurları müjdelersen müjdele
yeşermez bir daha yangının düştüğü yer
aşk da küstü
kim dinler kalbimin kırık sesini artık

ceylanların
vurulduğu bir dağbaşı ıssızlığıyım işte
gelinciklerin ürperdiği şafak
gülücükler kuruturum durmadan güz dudaklarında
giden dönmedi terketti bütün mevsimler
bir korkunç acıya düştümki
sırtımda kırk paslı bıçak kırkyerinden kanayan

avcılar vurdu küçücük serçe kuşlarımı
acılar tünedi sevincin tüneğine
gidenler gelmedi terketti bütün mevsimler
bir tek gül kalmadı ömrümün bozkırında
şimdi yalnızlığın en tenha kışındayım
kirpiklerimde yıldızlar saklasamda
bedenime buzdan rüzgarlar esiyor her gece

testisi kırık yorgun bir yolcuyum
hiç bir şey avutmuyor artık
kirpiklerimde yağmurlar duman duman
uçsuz bucaksız bir uçurum kıyısında kaldım

üşüyorum
ey hayat kucakla beni
mavikanatlarının altına al
sığınıp kalayım bir sevginin sıcak iklimine



NURI CAN

[hayal]

Umuda sarılmayı öğren ömrüm
güzlere darılmayı
düştüğünde varolmayı
yoksa boğulup gidersin hayatın kirli sularında

kimse anlamadı yüreğine sızan şiirleri
çizdiğin resimleri ışık sızmayan bir bodrumda
duvarda asılı duran göğsü kırık bir sazdan başka…

biri söylesin şimdi ben deli miyim?
buğulu bir iç çekiş mi şiirlerim havada?
kimsenin dönüp bakmadığı, okumadığı

biri söylesin şimdi bir ben miyim,
yaralı bir geyik gibi acısını emen
bir ben miyim kayıp şehirlerin
kayıp sokaklarında arayan yitiklerini
öyle suskun, öyle kırgın ve yorgun

Ah yüreğim!
zebaniler tutmuş yol boylarını
nasıl geçeceksin bu hüzünle
hayatın kıldan ince nazlı yollarını
tutunarak uçurumlara

ah ömrümün duyulmaz çığlığı
tutup hangi dağın ardına gömsem sesimi
oy kerbela’da susuzluğum, oy sarı sızım!
oy gülde hazan, dilde hüzün
oy bıçaklanmış ağıtları yüreğimin
kanayan yaram, sebeb-i çilem

sustum hep
sustum!
sustukça içim kanadı
acılar kalbime sığmıyor artık
.../
hadi susturun şimdi sustura bilirseniz
göğsümden söküp ateşlere fırlattığım kalbimi




NURI CAN

[hayal]

yağmursuz bir çöl,
susuz bir göl
yolcusuz bir yolum ey aşk
durmadan akrepler sızıyor içime
ihanet yüklü kamyonlar geçiyor üzerimden.

İçime acı yağıyor, dışıma kahır
kan kusuyor duvarlar her öksürdüğümde
dikiş tutmayan en ince yerinden yırtıldı kalbim
solgun gelincikler sızıyor yaralarımdan şimdi
durmadan kan kaybediyor ömrüm
durmadan can kaybediyor ömrüm

Ey! ömrümü verdiğim aşk, ey sebebi çilem
bir bahar sevdasına koşarken kelebekler
dallar bir rüzgar masalını anlatırken kuşlara
duygulardan yapılmış bir darağacına asıyorum ömrümü
dudaklarımı sonsuza mühürlüyorum aşkla
öldür beni ey aşk
öldür beni
kırılgan düşlerime kar yağmadan
düşmeden mahşer ateşi çocuk sevinçlere
öldür beni ey aşk
öldür beni ki,
hüzün kokulu gidişler kalsın ardımda

Yüreğim, gün be gün erirken hasretlere
hayatın gri rengine ürperirken yapraklar
kör bir bıçak mı zaman kırılmış aynalarda?
söylenmemiş sözlerin ağrısı mı içimdeki fırtına?
bu hüznümde taşıdığım,
kırılgan duygular oteryosu nedir söyler misin?

Kirlendi hayalimdeki uçuk mavi ey ömrüm
vuruldu en güzel düş martısı denizlerin
konuşmak artık bir şey anlatmıyor kimselere ey dünya
varsın sessiz kalmış çığıklar örtsün bedenimi
en haykırdığım yerden sustur beni ey aşk
ey sebebi ezam, cennetim, cehennemim
solgun bir gül gibi sustur beni

varsın susuşum kendime
küsüşüm dünyaya
isyanım hayatın sancısına olsun
anla
Anla ve Öldür beni
teneşirlere yatır son arzumu

ölümsüz aşklara, adsız sevgilere kalsın sevdam...


NURI CAN