amatör acılar

[hayal]

bir ağaç hissediyor kökündeki sancıyı
suvemiyor bulutlar duyuyor gövdesindeki acıyı
yapraklarındaki titreme bitmeyen yalnızlığından olsa
ve hüzün durmadan kemiriyor en yeşil yanlarını
tepedeki yalnız ağaç üşüyor gece boyunca
gecenin susmayan çığlığını duyuyor,uzak uykular
kesiyorlar dallarını,kesiyorlar uzayan ve uzanan yanlarını
ağrılarını bilmezsin susamış bir ağacın
tepesinde bir kuş ötüyor sesinde sonsuz çığlık

ölmeli bu gece yarına çıkmayan bir yol bu gece
yıldızlar dost yalnızlık bir ince sızı
içimde bilmediğim bir bilmece oysa üç hece ya.şa.mak
kemiklerim sızlıyor bu gece, bu gece ölmek ne kadar gerçekçe
ve olmak;susarak olmaya ne kadar da gerekçe bu gece
nerede duracaksın intiharlar kuşanmış yalnızlığım
tek mevsim yaşayan hüzünlü bir coğrafyada sırılsıklam
hüzünler geçiyor bugecede
ve ıslanan yapraklarından tebessüm yüklü damlalar akıyor
yorgun ve bitap bir ağacın susamış köküne
bu gece daha bir hisseti çürüdüğünü ve kuruduğunu içinin
güçlüsün dediğini hatırladı bir sesin
ama bu gece öyle yakaladıki umutsuzluk bilmelisin..

ağlamak;fırtınadan kurtulmaya çalışan bir geminin
yağmurlu bir limana sığındığıdır bu gece
bu gece dalgalar daha bir hırçın,kaptan yorgun,güvertede
çaresiz bekleyiş.
demir attı yalnız bir gemi bu gece ölmek ve olmak arasında
soğuk bir adaya
ve yalnızlık ikisi arasında gidip gelenlerin baktığı yerdir hayata..

dalları kırıldı ve yaprakları döküldü bir ağacın;çırıl çıplak bugece
tüketen,azaltan,terkeden,biteviye sömüren bir güçsüzlük geldi çattı bu gece
bu oda,bu yüzler,bu şiir,bu sokak,bu şehir,bu gece,bu eller,
bu bakış,bu yüz,bu acı ne kadar da yabancı bugece
bugece damla damla azalmak bu olsa gerek,sessizce
susmak ağlamak isterdim omzunda bu gece.....sabah giderdim sesizce...